இரண்டாய் உடைந்தேன் அர்த்தநாரீஸ்வரரே

மனதுள் மலர்ந்த
மழைப்பூக்கள்
உதிர்ந்து விடக் கூடிய அளவு
வார்த்தைகளை இறைக்கிறாய்!


உனது கண்ணாடி முகம்
பொசுக்கென்று
உடைந்து போன அதிர்வில் நான்...!


உனது மனதின்
விகாரம்
தெரிந்த போது
அடங்கா முகாரியுள்
வீழ்ந்தேன்!


உனதிருப்பின் அர்த்தம்
இன்னமும் புரியாமல்...
சுரண்டி கொட்டிய
வேதனைகளின் உராய்வில்
தீய்ந்து போகிறேன்...!


எனது ஊகங்களுக்கூடாக
உன்னை ஊடறுத்துப் பார்க்கிறேன்!
அப்படியும் நீ
செத்துப் போகவில்லை மனதுள்!


உனது கைத்த நினைவுகள்
கசந்து வழிந்த பின்னரான
ஆறுதலான கணமொன்றில்
உன்னைப் பற்றி
யோசிக்கிறேன்!


எதுவுமில்லை!
எதுவுமேயில்லை!
சிரித்தபடி நிற்கிறாய்
உயிருள்!
                                     -தாட்சாயணி